தென்கோட்டையின் அமுதவள்ளி கிராமம், அதன் இயற்கை எழில் மற்றும் செழித்துச் சிரிக்கும் தோற்றத்தால் பொருளாதார வளம் கொண்டிருந்தாலும், சமூக ஒற்றுமையின் பற்றாக்குறையால் மிகவும் சிரமப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு குடிமக்களும் தனித்த நிலையைத் தழுவிக் கொண்டதால், ஊரின் வாழ்வியல் கூட்டு முயற்சி குறைந்தது. மேலும் இந்த கதையின் ஹீரோ தயானந்த்
சமுதாய ஒற்றுமையின் பற்றாக்குறை.
தம்பி செல்வன்: வயலில் உழைத்தாலும், தனது அருகிலுள்ள வீட்டில் பிறரிடம் கூட குறைந்தபட்சமாக பேசிப் பழகினார். சாந்தி: பட்டதாரியாக, தனது அறிவு மற்றும் புத்தகங்களை தனக்கே உரியதாய் கையாள்ந்து கொண்டிருந்தார், ஆனால் மக்களை இணைக்கும் முயற்சியில் பங்கு கொடுக்கவில்லை. குமார்: தனது இளமையின் திறமைக்கு அடிப்படையில் தனிப்பட்ட வெற்றியை நோக்கி புறப்பட்டிருந்தார். நடைபெற்ற உண்மை: கிராமத்தின் ஒட்டுமொத்த செழிப்பு மற்றும் ஒற்றுமை குறையச் செய்தது.
இவ்வகையான தனி வாழ்வு, ஒன்றாக இணையும் முயற்சியை வெறுத்துவிட்டது. கூட்டு முயற்சிகளில் ஒற்றுமையை வளர்க்க முடியாமல், மக்கள் ஒருவரை ஒருவர் தொடர்போடு பழகுவதற்கு கூட தயக்கம் காட்டினர். பண்டைய முறைகளிலிருந்து பழமைபேறுகளை தழுவியும் அவர்கள் அவற்றை தங்கள் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் மட்டுமே செருகினர்.
இந்த சூழலில், தயானந்த், ஒரு நகரத்தில் வளர்ந்து, உடனடியாக மாற்றங்களை தேவைப்படுவதற்கான ஆழ்ந்த புரிதலை பெற்றவர். நகரத்தில் தனிமையான வாழ்க்கையை அனுபவித்ததால், கிராமத்தில் இருக்கும் தனி வாழ்வின் தலையீட்டினை உடைக்க விரும்பினார். அவரது சமூக ஒற்றுமைக்கு தனிப்பட்ட சிந்தனைகள், “ஒன்றாக இணைந்தால் உலகை மாற்றலாம்”, என்று நம்பிக்கை அளித்தது.
தயானந்த் கிராமத்துக்குள் காலடி எடுத்து வைத்தது மழைநாள் காலை. நனைந்த மெலிதான மரண அலைகள் அங்கு சென்ற அவருக்கு ஒரு புதிய ஆற்றலையும் நோக்கத்தையும் தந்தது. அமுதவள்ளி கிராமத்தின் பிரச்னைகள் அவர் மனதில் உடனடியாக பதிந்தன. ஒற்றுமையின்மையின் சாயல் ஒவ்வொரு மூலையிலும் தெரிந்தது: வேறு வேறு குடும்பங்கள், சில நேரங்களில் ஒரே தெருவின் இரண்டு வீட்டுகள் கூட, இடையிலான தொடர்பு இல்லாமல் தங்கள் தினசரியை மேற்கொண்டன.
தயானந்த் அங்கு ஒரு சிறு மாற்றத்தால் மக்களை இணைக்க முடியும் என்று நம்பினார். அவர் சனி சந்தை என்னும் புதிய முன்முயற்சியை அறிமுகப்படுத்தினார். அந்த சந்தை மக்கள் தங்கள் விளை பொருட்களையும், கைவினைப் பொருட்களையும் பரிமாறிக்கொள்ள கூடிய ஒரு பொதுவான இடமாக இருந்தது. ஆரம்பத்தில், பலர் சந்தைக்கு வர தயங்கினார்கள். “இது எங்களுக்கு தேவையா?” என்ற கேள்விகள் எழுந்தன. ஆனால் களத்தில் வேலை செய்த தம்பி செல்வன், சந்தைக்கு தனது நெல்லைக் கொண்டு வந்து, அடுத்த பக்கம் இருக்கும் மாளிகை வீட்டுக்கு தானியங்களை விற்க தொடங்கினார்.
அதேபோல, பட்டதாரி சாந்தி தனது புத்தக அறிவின் ஒரு சிறு பகுதியை குழந்தைகளுக்கு சமூகம் செய்ய ஆரம்பித்தார். இளைஞன் குமார், தனது தனிநிலை முயற்சியில் இருந்து வெளியே வந்து, கிராம வேலைகளில் உதவ தொடங்கினார்.
அதன் மூலம், சனி சந்தை எளிய வணிகத்திற்கான இடமாக மட்டுமின்றி, மக்களின் ஒற்றுமையின் களமாகவும் மாறியது. மக்கள் மெல்ல ஒருவருக்கொருவர் உதவிகளை அளித்தனர். சில மாதங்களில், அமுதவள்ளி கிராமத்தின் காட்சி முற்றிலும் மாறியது.
அதன் மூலம், சனி சந்தை எளிய பொருள் பரிமாற்றத்தின் களமாக மட்டுமல்லாமல், ஒற்றுமையின் நட்சத்திர மையமாக மாறியது. தினசரியைக் கடந்த, இது ஒவ்வொரு வாரமும் மக்கள் இணைந்து உரையாடும் ஒரு பொது மேடையாக தோன்றியது. இந்த சந்தை மக்களுக்கிடையில் பொது பிரச்சினைகளைப் பகிரவும், உதவிகளுக்கு கேட்கவும், செய்திகளை பரிமாறிக்கொள்ளவும் ஒரு நேரடியான வாய்ப்பைக் கொடுத்தது.
களத்தில் வேலை செய்த தம்பி செல்வன் தனது நெல்லுடன் சந்தைக்குக் கால் வைக்க, அவனின் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள், இது எப்படி செயல்படுகிறது என்பதை பார்க்க நெருங்கினர். அவர்களும் அவர்களின் பொருட்களுடன் சந்தையில் இணைந்தார்கள்.
சாந்தி, தனது புத்தக அறிவின் மூலம் மெல்ல சிறு குழந்தைகளுக்கு கற்றல் வகுப்புகளை ஏற்பாடு செய்ய தொடங்கினார். இது, புதிய தலைமுறைக்கு கல்வியின் அருமையை உணர்த்தும் முன்னோடி முயற்சியாக ஆனது.
குமார், தனது தனித்துச் செயல்பட்டதிலிருந்து விலகி, சந்தையின் மேலாண்மை மற்றும் மாற்றுத்திறனுடைய அணுகுமுறைகளைத் திட்டமிட உதவி செய்தார். இவற்றின் மூலம், அவர் கிராம மக்களுக்கு, ஒற்றுமையின் சக்தியை செயல்படக் கற்றுக்கொடுத்தார்.
மக்கள் அன்றாட தேவைகளை சந்தையின் மூலம் தீர்க்க முற்பட்டதோடு, ஒருவருக்கொருவர் உதவிக்கும் முன்வந்தனர். கிராமத்தில் முன்பு காணாத ஒரு புதிய உற்சாகமும் உறவுமுறையும் துளிர்த்தது. இதனால் அமுதவள்ளி கிராமம், ஒரே நாளில் மாற்றத்தை அடைந்துவிடவில்லை என்றாலும், சில மாதங்களில் கூட்டு முயற்சியின் விளைவுகளால் ஒளிர்ந்து போகத் தொடங்கியது. இப்போது அது ஒரு ஒற்றுமையின்மையிலிருந்து, ஒற்றுமைக்கான உதாரணமாக மாறிய கிராமமாக பசுமைதரித்தது.
தயானந்த் இவர்களிடம் ஒரு கருத்தை உரைத்தார்: “ஒன்றாக இருந்தால் நாம் எதை வேண்டுமானாலும் சாதிக்க முடியும். ஒற்றுமை என்பது வெறுமனே வார்த்தை அல்ல; அது சமூகத்தின் உசிதமான அடிப்படை.”
இக்கதையின் ஹீரோவான தயானந்தின் சிறிய முயற்சியே சிதறிய சமூகத்தை ஒன்றிணைத்தது.
